wiersze

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 a b c ć d e f 
g h i j k l ł n ń o ó p r s ś t u w y z ż ź 

Autor : Asnyk Adam

Tytul : Dzwonki

Naraz mi jasno??Ä? zniknÄ???a dzienna,

I ??wiat zala??a ciemno??Ä? bezdenna,

Czu??em, ze serce bole??Ä? mi zrywa

Po czym nasta??a cisza straszliwa

Z ca??ego ??ycia przebrzmia??ej wrzawy

Zosta??y tylko mgliste wspomnienia,

Jaki?? b??l straszny, upadek krwawy,

Wyrok zag??ady i potÄ?pienia,

NÄ?dza bez granic, byt bez przysz??o??ci

I ca??e morze - morze nico??ci



W wnÄ?trzno??ciach ziemi, w prochu i pyle,

Le??a??em martwy w swoje) mogile,

Z wystyg??Ä? piersiÄ?, z wystyg??Ä? twarzÄ?,

Pod ciemnych duch??w le??a??em stra??Ä?,

Lecz chocia?? wszystko pad??o w rozstroju,

W niemocy ducha, w martwo??ci cia??a,

Jednak nie mia??em w grobie spokoju,

I my??l palÄ?ca wszystko przetrwa??a -

I po przebyte) mÄ?ce konania

Zosta??o jeszcze poczucie trwania



Czu??em na ustach ??ycia gorycze

I wszystkie smutki ??piewne, s??owicze,

Marzenia w przepa??Ä? strÄ?cone ciemnÄ?

Ulatywa??y jeszcze nade mnÄ?,

A pod tych marze?? mglistÄ? zas??onÄ?,

Pod tym odd??wiÄ?kiem przebrzmia??ych godzin,

TysiÄ?cem uczuÄ? dr??a??o mi ??ono,

TysiÄ?cem wskrzesze?? czy tez narodzin,

??ycie siÄ? lalo w nowe koryto,

RzucajÄ?c dawnÄ? formÄ? prze??ytÄ?



Czu??em, jak piersi moje rozsadza

Razem niszczÄ?ca i tw??rcza w??adza,

Jak nie??miertelna Boska potÄ?ga

W ruch niesko??czony znowu mnie wprzÄ?ga,

Jak mnie roztapia w ??wiat??w ogromie,

Jak mi dla ducha drogÄ? toruje

I widzÄ? siebie w ka??dym atomie,

I wszÄ?dzie my??l mÄ? dawnÄ? znajdujÄ?,

A jednÄ? czÄ?stkÄ? ponad grobami

Wybiegam na ??wiat kwiat??w oczami.



I zamieniony w dzwonki b??Ä?kitne,

Na wlasnym zgliszczu stojÄ? i kwitnÄ?

Znowu siÄ? patrzÄ? na jutrzniÄ? z??otÄ?,

Znowu siÄ? do niej zwracam z tÄ?sknotÄ?,

A noc wiosenna per??owe ??ezki

Rzuca na kwiat??w senne kielichy,

I znowu ko??czÄ? sen m??j niebieski,

Taki spokojny i taki cichy

A kiedy wietrzyk potrÄ?ci kwiecie,

Pie???? idealna p??ynie po ??wiecie.



P??ynie daleko - wietrzyk jÄ? mesie

Po z??otym polu, zielonym lesie,

Po naszych g??rach, po naszych wodach,

Po naszych cichych wiejskich zagrodach,

Miesza siÄ? z szmerem jasnego zdroju,

Z szumem topoli, z ??piewem s??owika,

I nadpowietrznym hymnem spokoju,

HarmoniÄ? ciszy serca przenika,

I b??ogos??awi ojczyste pole,

I b??ogos??awi ludzkÄ? niedolÄ?.



Czasami tak??e niebieskie kwiecie

Zwabi do siebie samotne dzieciÄ?

I siada dumaÄ? pacholÄ? m??ode,

PatrzÄ?c na kwiatk??w dziwnÄ? urodÄ?,

I nie wie nawet, jakim sposobem,

ZrywajÄ?c dzwonk??w k??osy powiewne,

Wyiasta my??lÄ? nad smutnym grobem

I w sercu d??wiÄ?ki znajduje ??piewne,

Lecz czuje tylko ze siÄ? w mm budzi

Pragnienie niebios, mi??o??Ä? dla ludzi.



WiÄ?c czego?? patrzy i czego?? czeka,

Niby co?? widzi w cieniu z daleka

W gasnÄ?cej zorzy i w barwach kwiat??w -

Zgaduje piÄ?kno??Ä? umar??ych ??wiat??w,

I mm siÄ? ocknie z zadumy senne; -

Wykwita przed nim na tle b??Ä?kitu

Anielska postaÄ? w szacie promiennej,

P??ynÄ?ca ogniem nowego ??witu,

I tajemnice grob??w ods??ania

Kr??lowa ??mierci i zmartwychwstania.





Adam Asnyk

1 listopad 1869

-- 

Publikacja pobrana z serwisu www.poema.art.pl