wiersze

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 a b c ć d e f 
g h i j k l ł n ń o ó p r s ś t u w y z ż ź 

Autor : Asnyk Adam

Tytul : Giewont

Stary Giewont na Tatr przedniej stra??y

G??owÄ? trÄ?ca o lecÄ?ce chmury -

Czasem u??miech przemknie mu po twarzy,

Czasem brwi swe namarszczy - ponury

I jak olbrzym w poszczerbionej zbroi

Nad ko??yskÄ? ludzkich dzieci stoi.



Przez ciÄ?g wiek??w wznosi dumne czo??o

I wysuwa pier?? swÄ? prostopad??Ä?,

PatrzÄ?c z g??ry na wie??niacze sio??o,

Co pokornie u n??g jego siad??o,

Przez ciÄ?g wiek??w stra?? swÄ? nad nim trzyma

Z troskliwo??ciÄ? dobrego olbrzyma.



Wypiastowa?? ju?? pokole?? wiele,

Kt??re wieczny zwiÄ?zek z nim zawar??y,

Z nim z??Ä?czy??y swe losy i cele,

Przy nim ??y??y i przy nim pomar??y,

Nawet my??lÄ? spod jego opieki

Nie wybieg??szy nigdy w ??wiat daleki.



Wypiastowa?? ca??y r??d g??rali -

On ich widzia??, gdy dzieÄ?mi rado??nie

U st??p jego bawiÄ?c siÄ? pe??zali,

Widzia?? m??odzie??, jak mu w oczach ro??nie,

Jak siÄ? krzÄ?ta ko??o swego plonu,

Widzia?? potem starc??w w chwili zgonu.



Zna wiÄ?c dobrze bieg ich trwania kr??tki,

W ciasnym k????ku zamkniÄ?te nadzieje,

Ich rado??ci, pragnienia i smutki,

Co ich boli, co im piersi grzeje:

Zna zabiegi i spory gorÄ?ce

O kÄ?s ziemi na polach lub ??Ä?ce.



On siÄ? przyjrza?? kolejom powszednim

I by?? sÄ?dziÄ? ju?? niejednej sprawy...

Nieraz w nocy rozegra?? siÄ? przed nim

Jaki dramat posÄ?pny i krwawy -

Widzia?? r????ne skryte ludzi czyny,

Widzia?? cnoty, widzia?? tak??e winy.



Lecz choÄ? czo??o chmurami powleka,

Zbyt surowo nikogo nie sÄ?dzi,

Bo zna dolÄ? biednego cz??owieka,

Kt??ry idÄ?c na o??lep zab??Ä?dzi

I o g??odzie wzrok obraca chciwy

Na ??y??niejsze swych sÄ?siad??w niwy.



Raczej czuje dla tej biednej rzeszy

WielkÄ? lito??Ä? w piersi swej kamiennej:

Od kolebki bawi jÄ? i cieszy,

Z ka??dÄ? chwilÄ? biorÄ?c str??j odmienny,

Przed jej okiem stroi siÄ? i wdziÄ?czy,

Po??yczajÄ?c wszystkie barwy tÄ?czy.



Dla niej wstaje w gÄ?stej mg??y zas??onie,

Kt??rÄ? z wolna zrzuca z ramion we dnie,

Dla niej w wiecz??r ca??y ogniem p??onie

I szarzeje, mroczy siÄ? i blednie,

ZawieszajÄ?c ksiÄ???yc w swojej szczerbie,

Jakby srebrnÄ? LeliwÄ? mia?? w herbie.



Dobry olbrzym! Troszczy siÄ? o ludzi,

Co siÄ? jego powierzyli stra??y

?špiÄ?ce dusze z odrÄ?twienia budzi

I piÄ?kno??ci poczuciem je darzy,

I rozrzuca nad dzieci??stwa nocÄ?

Pierwsze blaski, kt??re ??ycie z??ocÄ?.



Tak jak w ba??ni: kocha siÄ? w pasterce

Dobry olbrzym i dobiera kluczy,

By otworzyÄ? na wp???? dzikie serce;

Tak jak w ba??ni: swych tajemnic uczy,

Uczy znosiÄ? ciÄ???kie losu brzemiÄ?

I mi??owaÄ? swÄ? rodzinnÄ? ziemiÄ?.





Adam Asnyk

1880

-- 

Publikacja pobrana z serwisu www.poema.art.pl